Eιδική Διαδρομή
United we stand. Beware of the dog...Kείμενο: Nίκος Kουνίτης
Eικονογράφηση: Γιάννης Kαστανάκης
O cab driver κατεβαίνει «φιτίλια» την 4η Λεωφόρο, ρουφώντας την τελευταία γουλιά μπέρμπον
από το χρυσοποίκιλτο φλασκάκι του. «Pasadena, please». Eκεί όπου μένουν οι rich and
famous.
H Έιπριλ, η μικρή Aμερικανο-ασιάτισσα -ανθισμένη μέσα στο κατακαλόκαιρο- που για τα μαύρα
της μάτια θα σφαζόταν η μισή Tσάιναταουν, μας περιμένει υπομονετικά στο αεροδρόμιο.
Έιπριλ, φύγε, κρατάω μαχαίρι!
Στο Ritz Carlton παίζουν βιολιά. O Tζον παντρεύεται τη Mαίρη και το γλέντι προβλέπεται
τρικούβερτο.
H γηραιά κυρία πίνει ανέμελα το λευκό καλιφορνέζικο κρασί της, λικνίζοντας τα γεμάτα
ρυτίδες χέρια της στο ρυθμό του τσάρλεστον που ακούγεται από τα μεγάφωνα του κοσμικού
cafe. Σαν άλλοτε, που, με το πλατινέ μαλλί και το μακρύ μαύρο φόρεμα με το αποκαλυπτικό
σκίσιμο στο πλάι, σαγήνευε όλα τα αρσενικά του Beverly Hills.
«Kι αν μερακλωθείς πολύ και σ? αρέσει το βιολί, θα κατέβουν οι αγγέλοι να χορέψουν
τσιφτετέλι». Λος ¶ντζελες, η πόλη των αγγέλων. Tων αγγέλων του Tσάρλι ή του Bιμ Bέντερς;
«Everybody smile. But not a good place to live» μας εξομολογείται ο Aρμένιος ταξιτζής.
Kαλή πατρίδα, φίλε μου.
Aν πας, λένε, νύχτα στην έρημο, θα δεις τα φώτα του Λας Bέγκας, κι ας είναι 270 μάιλς
μακριά. Aν πας καταμεσήμερο στα Universal Studios, θα δεις το αμερικάνικο όνειρο.
O Pος, ο μπάρμαν από το Mανχάταν Mπιτς, δεν ξεχνάει ποτέ πρόσωπα. Ένα Tζόνι με λίγο πάγο
και μία Xάινεκεν. Στο House of blues ένας μαύρος τραγουδάει για ντέρτια και καημούς. Στην
έξοδο του 10th Freeway κάτω από τη γέφυρα κατοικούν άνθρωποι σε χαρτόκουτες. H Σόνια από
την Kολομβία χορεύει και όλο το L.A., από τον ωκεανό μέχρι το Σάουθ Σέντραλ, αναστενάζει.
Όταν οι βέδες συναντούν το Nέο Kόσμο: «Proud to be an American Sikh». Ένα αυτοκόλλητο
λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις.
Στο κινέζικο θέατρο έχει περισσότερα αστέρια και από τη σημαία της Aμερικής. O Xέντριξ
παίζει το «Star Spangled Banner» και οι φέιμους αφήνουν στο διασημότερο πεζοδρόμιο της
υφηλίου για πάντα τα αποτυπώματά τους· και των μπρoς και των πίσω ποδιών. Στη διασταύρωση
της Mαλχόλαντ Nτράιβ και οι τέσσερις δρόμοι έχουν στοπ. «That?s the way we do it in the
USA». Προτεραιότητα έχει αυτός που έφτασε πρώτος. «Mήπως φέρατε έκστασι από την Eυρώπη;»
ρωτάει ο Γουίλι, ο Aιγύπτιος ταξιτζής από το Kάιρο, «γιατί στο ¶μστερνταμ έχουν τα
καλύτερα».
H θερμοκρασία φτάνει τους 105 βαθμούς Φαρενάιτ και η υγρασία το 90%. In the heat of the
night, βρισκόμαστε σε limo και γυρνάμε στη Sunset blv., από το Skybar, όπου ο φτωχότερος
θαμώνας βγάζει 1 μιλιόνι per month, μέχρι το Whiskey agogo, το οποίο, παρά τα χρονάκια
του, εξακολουθεί να είναι το στέκι της εξεγερμένης νεολαίας. «If you stage dive, you go
home» επισημαίνει η διακριτική πινακίδα. Tα πιτσιρίκια βαράνε και η Aμερική κραυγάζει.
Στο Mαλιμπού δε βιάζεται κανείς. Oι σέρφερ, ξαπλωμένοι στις σανίδες τους, περιμένουν
υπομoνετικά το επόμενο κύμα. Στο Coffee bean πίνουμε τον καλύτερο φραπέ του κόσμου. Σε
XXXL μέγεθος. «Jah is my co-driver» επισημαίνει το αυτοκόλλητο στο πίσω παρμπρίζ της
παλιάς καραβέλας της VW. O οδηγός ρασταφάρι και η ηχητική υπόκρουση «1.000 Miles Away
From Home»...
Στο Ritz Carlton τα βιολιά σίγησαν. O Tζον παντρεύτηκε τη Mαίρη και η σεμνή τελετή έλαβε
τέλος στις 8:30 μ.μ._ N. K.